Jak zamontowałem miękkie sakwy Mosko Moto Reckless 80 w motocyklu Honda CRF300 Rally z 2021 roku? Co wzmocniłem po pierwszych testach i jak całość wytrzymała 23 tysiące kilometrów trasy Bałtyk-Himalaje i upadek z 20 metrów w górach Hindukusz?
Szukanie rozwiązań
Sprawa wydawała się bardzo prosta, wybrać U-bag i zapiąć go na motocyklu. Przecież ten rodzaj sakw nie wymaga żadnych specjalnych mocowań ani stelaży. Do wyboru jest kilku liczących się, naprawdę dobrych polskich producentów i parę propozycji zagranicznych. Ja wybrałem (i przekonałem do tego Hanię) Mosko Moto Reckless 80L. Szalę przechyliła możliwość regulacji kąta pochylenia bagażu. Niby nic, ale powiem szczerze, ważne dla mnie było zachowanie linii motocykla. Bagaż mocno wpływa na estetykę a ja bardzo chciałem, aby tworzył jedną całość z piękną CRF-ką.
Mosko Moto Reckless ma dosyć sztywną konstrukcję, która dobrze leży na motocyklu. W tylnej części ma trzy paski montażowe a z przodu po jednym z każdej strony. Przymierzyłem U-bag do Hani CRF300 Rally i zobaczyłem dwa problemy. Całość była przesunięta za bardzo do przodu i nie było dobrych punktów mocowania. Z tyłu bagażnik, który był zamontowany (kupiliśmy z nim motocykl) był zbyt krótki i miał tylko dwa otwory, przez które mógłbym przewlec paski a do tego, otwory są skośne – nie do przyjęcia! Zacząłem przeszukiwać ogłoszenia, jednak nie było nic dedykowanego i dostępnego w rozsądnym czasie do Hondy CRF 300. Na Sakwy czekaliśmy dosyć długo i czasu było już naprawdę mało.
Zmieniłem strategię i postanowiłem dopasować coś, co jest dostępne od ręki, a jak nie będzie nic sensownego, to sam zrobię potrzebną nakładkę. Znalazłem ogłoszenie firmy Az-Dar, zadzwoniłem, powiedziałem co potrzebuję i… następnego dnia płyta była w paczkomacie. Dodaję adres Az-Dar.pl ponieważ jest tam kilka ciekawych propozycji. Może jak my skorzystacie z oferty. Właściciel jest motocyklistą i ma pojęcie.
Montaż
Miałem już potrzebne trzy otwory na paski i mogłem wycofać cały zestaw. Po przymiarce okazało się, że powinienem skorygować przednie narożniki nakładki, bo po dłuższej jeździe (a taką mamy przed sobą) istnieje ryzyko przetarcia uprzęży. Szlifierka, imadło, TIG i potrzebna korekta została wprowadzona. Wyszło całkiem zgrabnie i miało odpowiednią sztywność.
Chwilę mi też zajęło poszukiwanie na rynku rozwiązania mocowania dla przednich pasków. Tutaj znakomita większość użytkowników U-bagów przewleka paski przez ramę. Dla mnie to nie jest dobre rozwiązanie, ponieważ paski znajdują się w miejscu styku z butami, gdy jedziesz na stojąco. Po rozmowie z Hanią zdecydowaliśmy, że demontujemy podnóżki pasażera i zrobię mocowanie w tym miejscu. Nie przewidujemy wożenia pasażerów, a jak będzie trzeba jechać awaryjnie we dwójkę to damy radę bez.
Plastik po lewej stronie niebezpiecznie się uginał, więc zrobiłem jeszcze pod nim małe wzmocnienie i z tak przygotowanym bagażem ruszyliśmy na testy w stronę Morza Bałtyckiego. Odwiedzając dawno niewidzianych przyjaciół, zrobiliśmy pętlę 1500 km. Była woda, błoto, piaski i parę testowych wywrotek. Oczywiście, że nie zamierzonych, ale jak najbardziej testowych.
Po powrocie stwierdziłem dwa problemy. Przypalająca się od wydechu po prawej stronie pianka (było naprawdę gorąco) i luźno latająca po lewej stronie narzędziówka.
Rozwiązanie problemów
Z wydechem poszło łatwo, bo zamontowałem jeszcze jeden dystans aluminiowy pod fabryczną osłonę. W pierwszym dystansie wywierciłem również otwory, aby poprawić cyrkulację powietrza. Prawdopodobnie ten problem pojawiał się u innych użytkowników, bo widziałem na stronie Mosko Moto nowe izolatory z otworami.
Gdy zabrałem się za lewą stronę, oniemiałem – cała narzędziówka trzymała się na maleńkich wkrętach, które zostały wyrwane z gniazd, cud że jej nie zgubiliśmy. W ogóle lewa strona źle zniosła obciążenie bagażem i off-road. Moje wzmocnienie też zostało lekko wygięte. Postanowiłem rozłożyć siły na większą powierzchnię i przykręcić porządnie narzędziówkę. Do mocowania skrzynki przygotowałem „kanapkę” z aluminium – dwie blaszki z wywierconymi otworami, pomiędzy które złapałem plastik narzedziówki i plastik główny.
Z tyłu, z lewej strony cały czas kusiło mnie puste miejsce. Kombinowałem kanister lub skrzynkę, ale nie znalazłem nic sensownego. Miejsce było owalne, a dostępne rzeczy kanciaste. Owalne, owalne. Owalne – okrągłe są przecież w przekroju rury. A w sklepie z rurami kanalizacyjnymi są łączniki i zaślepki – pierwszorzędny pojemnik wodoszczelny! Mocowanie od dołu wykonałem wyginając płaskownik aluminiowy i przykręciłem go w miejsce, w którym oryginalnie jest zamek na kask. Nie używamy go, więc rozstaliśmy się bez żalu. Górne mocowanie jest blachą aluminiową przykręconą do bagażnika i pojemnika, którą tak wyprofilowałem, że jest półką dla uprzęży Reckless. Całość świetnie się sprawdza zarówno jako usztywnienie pod bagaż, jak i dodatkowy, łatwo dostępny pojemnik.
Po co aż tyle zachodu, przecież można założyć stelaże, które zabezpieczą boczki? Można. Są 3 podstawowe powody, dla których tego nie robię:
- Uważam, że każdy centymetr ma znaczenie. Im szerszy motocykl, tym trudniej zarządzać masą w terenie.
- W razie mocniejszej gleby siły rozkładają się na większą powierzchnię, a nie na punkty mocowania stelaży.
- Po zdemontowaniu bagażu motocykl nadal pięknie wygląda.
Podsumowanie
Na koniec wnioski po przejechaniu 23 tysięcy kilometrów, w znakomitej części offem, czasem naprawdę ciężkim. Nic, absolutnie nic się nie dzieje, bagaż leży stabilnie i nawet nie ma śladu otarć, które wskazywałyby na to, że podskakuje – nie podskakuje. Trochę niewygodnie jest w naszym przypadku korzystać z toreb, ale to nie jest problem montażu tylko specyfiki naszego wyjazdu. Bagaż wymaga szerszego opisu, ale o tym innym razem.
W ekstremalnym teście, podczas upadku motocykla z mniej więcej 20 m konstrukcja i Rackless trochę ucierpiały. Ale szczerze mówiąc to drobiazgi. W Mosko rozerwany pasek przedniego mocowania po lewej stronie. Bagażnik wraz z płytą pomocniczą został zgięty i nosi ślady skał. Widać też głębokie rysy na narzędziówce. Wszystko jednak pozostało na swoim miejscu i po wydobyciu motocykla można było kontynuować jazdę. Wskazuję słabe punkty po naszych doświadczeniach i polecam takie wzmocnienie jako sprawdzone i zdające egzamin w trudnych warunkach. To praca wykonana w moim garażu, jednak może ktoś rozpocznie małoseryjną produkcję i będzie dostarczał to wzmocnienie. Nie jest to trudne do wykonania, a ja będę szczęśliwy, gdy więcej ludzi skorzysta z mojego pomysłu.
Skoro motocykl spadł 20 metrów, to pewnie zastanawiacie się co z Hanią? Jest OK, też spadła 20 metrów w dół. Szybko. Podczas lotu miała włączoną kamerę, więc niedługo pojawi się film z tego zacnego wyjazdu na Death Tunnel Road na naszym kanale. Podobno jest to najniebezpieczniejsza droga w Pakistanie.
Galeria
Kliknij w zdjęcie aby zobaczyć szczegóły.
